Algonquin adventures & Thanksgiving time

Beste iedereen,
Het is alweer een tijd geleden dat ik een verslag heb gemaakt. Niet zo handig, want er gebeuren zo veel dingen! En dan moet ik straks in één keer een boek schrijven. Ik zit hier nu aan de keuken tafel liters thee te drinken, ik ben bang dat ik verkouden wordt en dat de winter niet lang meer op zich laat wachten. Het wordt hier nu steeds kouder en kouder. Stiekem kijk ik natuurlijk ook wel uit naar de sneeuw, maar ja je weet nooit hoe extreem het dan meteen is!

We moeten even een stuk terug in de tijd: Algonquin park! Samen met mijn Tsjechische huisgenoten en met Sara vertrokken we 26 september naar Algonquin park. Dit nationaal park staat er om bekend dat je er de aller mooiste herfst kleuren kunt aantreffen. Onderweg zijn we nog gestopt om naar een groot hert te kijken die een meer overstak. Daarna kwamen we een grote coyote tegen die ons vanaf de berm stond aan te staren. We zagen helaas geen elanden, om deze te zien is het beter om in de winter naar Algonquin te rijden. De elanden hebben in de winter namelijk een zout tekort. Ze gaan dan naar de wegen toe, om de gesmolten sneeuw met strooizout op te likken.

In een groot bos kregen we een plekje aangewezen waar we ons kamp mochten opslaan. Susanna en Ludek sliepen in de auto en Sara en ik sliepen in een tentje.
De volgende dag trokken Susanna en Ludek al heel vroeg met hun fietsen er op uit. Sara en ik hadden niets voorbereid en we besloten om op goed geluk een kano te vinden. Ik weet niet hoe we het doen, maar we krijgen het op één of andere manier altijd voor mekaar om zonder enige vorm van planning toch alles voor mekaar te krijgen. Blijkbaar moest je reserveren voor de kano’s die dan bij het meer werden afgeleverd. Wij liepen naar het meer, met de hoop dat er opeens een kano op magische wijze voor ons zou verschijnen. Dit gebeurde niet, maar een busje met kano’s arriveerde wel op het zelfde moment als ons bij het meer. Ze kwamen de gereserveerde kano’s afleveren en ze hadden toevallig ook, zonder enige reden, een extra kano. Dat kwam goed uit, want wij hadden niet gereserveerd. Van het ene op het andere moment zaten we met z’n tweetjes in een kano, ingepakt in onze reddingsvesten. Het meer was gigantisch en het uitzicht was briljant.

We hadden een heerlijk kano dagje. Het weer werd warmer en warmer en op den duur lagen we ergens aan een oever te zonnen in onze bikini’s. Later op de dag tilden we onze kano ergens aan land en maakten een wandeltocht naar een ander meer. Daar aangekomen sprongen we van steen, naar steen om een soort mini eilandje in het meer te bereiken. Hier aten we onze lunch en we leken serieus de enige personen op aarde.

Die avond, toen we opgerold in onze slaapzakjes in de tent lagen, besloten Sara en ik om de volgende dag heel vroeg in onze kano te stappen. Zo gezegd zo gedaan: het was eerst ontzettend koud en we liepen met tegenzin naar onze kano aan het rand van het meer.
Maar toen zagen we hoe ongelofelijk mooi het was. Er lag een soort mist over het meer dat langzaam over het water rolde. Op sommige plekken trok de mist langzaam open en het water was spiegelglad. Daardoor zag je de lucht weerspiegelt in het water. Langzaam gleden wij met onze kano door het water. Het was echt geweldig. Door de mist op het water en de weerspiegeling van de lucht en de wolken, leek het net alsof we in de lucht waren. Het was zo bizar mooi. In het midden van het meer, hadden we ons ontbijt. We bleven maar tegen elkaar zeggen hoe mooi alles was!
Na ons magische kano avontuur braken we ons kamp af en stapten we in de auto. Op de terug weg stopten we op allerlei punten, waar je naar een korte wandeltocht allerlei prachtige uitzichten had. Hier waren alleen wel ook heel veel andere mensen en ik verlangde stiekem wel een beetje terug naar ons onbewoonde eilandje.

Zo nu ik jullie heb verteld over Alconquin park maak ik weer een sprongetje in de tijd: Thanksgiving in Canada. Ik had echt een hele fijne Thanksgiving! Mijn buddy had mij uitgenodigd om Thanksgiving bij haar familie thuis te vieren. Even voor de duidelijkheid: een buddy is een Canadees persoon die aan jou is gelinkt d.m.v. het buddy exchange program. Een Canadees die Canadese dingen met je onderneemt! Ik was super enthousiast over het hele gebeuren, omdat Thanksgiving iets is wat je in de films ziet en niet iets wat je zelf mee maakt.
Via de Facebook pagina Rideshare vond ik al snel een lift heen en terug naar Whitby: het stadje waar haar familie woont. Ik had mij er op voorbereid dat ik misschien twee en een half uur opgepropt in één of ander vercrackt autootje zou zitten. Maar de jongen bleek goede connecties te hebben bij het plaatselijke autoverhuur bedrijf. Daarom zaten we zeer comfortabel met z’n vijfjes in een reusachtige, glanzende, witte jeep; prima systeem dat ‘rideshare’ gebeuren.

Toen ik uiteindelijk op de stoep stond bij mijn buddy Samantha, kreeg ik het idee dat deze mensen niet bepaald arm waren. Dit kwam vooral door het feit dat het huis op een mini kasteel leek en er een luxe Mercedes en rode sportwagen in de garage stonden te glanzen. Samantha haar familie bleek er niet minder hartelijk door te zijn en ik werd enthousiast verwelkomt. Ik was enigszins verbluft door het huis en had het gevoel dat ik in het MTV programma ‘Welcome to my crib” was beland. Dit gevoel werd sterker toen bleek dat de kelder voornamelijk bestond uit een privé bioscoop inclusief popcorn machine. Ik kreeg mijn eigen reuze bed toegewezen in de logeerkamer en kon gebruik maken van mijn eigen privé badkamer. Ja ik had een fijne nachtrust.

De volgende dag besloten Samantha en ik naar Toronto te gaan, wat niet ver weg was met de trein. Toronto is echt een fijne stad om gewoon lekker rond te lopen en we hadden een heerlijke lunch in een Koreaans barbecue restaurant. Toen de avond begon te vallen, nam Samantha mij mee naar “The Distillery Historic District” waar een oude fabriek stond van “Gooderham & Worts. Dit was echt een geweldige plek! De oude fabriek bestond nu uit allerlei kleine cafeetjes en galerietjes. Overal waren lichtjes en werd er muziek gespeeld. We stapten een soort bar/restaurant binnen en het zag er echt super mooi uit! Ik wil hier gewoon nog eens heen! En deze plek met iedereen delen. Die avond keken we zo’n honderd afleveringen van “The Walking Dead”, omdat ik dat nog nooit had gezien en Samantha zo verslaafd was, dat ze het geen probleem vond om opnieuw te beginnen.

Zondag vertrokken we al vroeg met Samantha haar zusje naar een paardenranch, waar haar zusje een uurtje ging paardrijden. Wij keken rustig toe hoe ze met het paard over allemaal dingen heen sprong. Er was zon, een pluizige kat, een reusachtige hond en een prachtig landschap: wij vermaakten ons wel voor een uurtje. Na het paardrijden brachten we haar zusje naar een boerderij waar ze werkten met een soort dieren therapie voor kinderen met bijv. autisme.

Toen we haar daar hadden afgezet, besloten we een roadtrip te maken. We reden gewoon het ‘alles en niets’ tegemoet. Het landschap was zo mooi met alle herfstkleuren! We luisterden naar de muziek en genoten gewoon van het nergens heen rijden. Gewoon gaan. Op den duur waren we heerlijk verdwaald op het Canadese platteland. We stopten bij een klein, lokaal, mini supermarktje waar we ijs kochten en namen plaats aan een picknick tafeltje. Op den duur was het dan toch echt tijd om de weg terug te gaan vinden. Aangekomen bij de dieren boerderij kregen we een korte rondleiding van Samantha haar zusje. Van het ene op het andere moment had ik een aapje op mijn schouder en aaide ik een baby albino kangoeroe. Het was weer een mooie dag.

’s Avonds was het dan zover: het Thanksgiving diner! En alles klopte. Er was kalkoen, aardappelpuree, cranberry saus en als toetje pompoentaart! Het was heel fijn om daar aan tafel te zitten met een familie. Toch weer een ander soort gezelschap. Ik was zo dankbaar dat ik gewoon mocht aanschuiven bij zo’n traditioneel, familie evenement. De volgende dag keken we nog maar weer eens honderd afleveringen van The Walking Dead, voordat ik weer werd opgepikt en in de reuze jeep naar huis werd gebracht.

Zo. Hier hou ik het maar even bij. In mijn volgende verslag zal ik vertellen over Homecoming, veldwerk en Halloween! En ik moet jullie ook maar eens vertellen over het dagelijkse leven hier. En over de dingen die mij toch wel verbazen in Canada!
Ik ben trouwens ook mijn plannen een beetje aan het om gooien. Doordat ik geen final exams heb voor mijn vakken en alleen allemaal onderzoeksverslagen hoef in te leveren ben ik al vrij vanaf december. Daarom heb ik besloten om met een bus naar Alberta te reizen. Daar ga ik waarschijnlijk Banff bezoeken en daarna door naar Jasper nationaal park. Hier ontmoet ik dan Kristen en Steven uit Grande Prairie. Met hen rij ik dan terug naar Grande Prairie, waar ik weer een week logeer. En dan, als het weer niet super extreem slecht is, rijden we met z’n allen naar de Yukon. Om hier kerst te vieren bij Kristen haar familie. Samen met Kristen en Steven keer ik vervolgens weer terug naar Grande Prairie. Daarna twijfel ik een beetje of ik rechtstreeks naar San Francisco ga, of misschien eerst naar Vancouver. Achja ik zie wel!

Heel veel liefs! Binnenkort post ik het tweede deel over de afgelopen weken :)

Foto's: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.790651124326059&type=1&l=fea6f29b11
Fall in Algonquin