Concert in Toronto & People Climate March in NYC
Door: Marije
Blijf op de hoogte en volg Marije
24 September 2014 | Canada, Kingston
Ik hoop dat iedereen mijn vorige verslag heeft overleefd, aangezien het nogal lang was! Dit verslag gaat over de afgelopen twee weekenden. Ik heb alweer heel wat geniale dingen mogen beleven!!
12 september vertrok ik samen met Mathilde (Zweeds), Henry ( Nieuw Zeelands) en Grace (Australisch) met de bus naar Toronto. Het was voor mij een zeer spontaan tripje, Maar spontane tripjes zorgen vaak voor de beste avonturen!
Ik zat donderdag achter mijn laptopje in de International lounge toen Mathilde langs liep. Ze vroeg of ik misschien even een band voor haar kon opzoeken, omdat ze waarschijnlijk naar een concert ging in Toronto, maar nog nooit van de band had gehoord. Toen ik de muziek hoorde, vond ik het zo tof, dat ik besloot mee te gaan. Dezelfde dag nog, kochten we bus tickets en kaartjes voor het concert van ‘Glass Animals’. En twee dagen later stonden we in Toronto! Na aankomst, besloten we eerst een hostel te zoeken, omdat dat ons op zich wel handig leek. Binnen vijf minuten hadden we via de gratis WIFI van Starbucks een hostel gevonden, waar nog net genoeg bedden vrij waren. Het bleek een perfecte locatie te hebben en het was blijkbaar “Free cheese and wine day”. Na een heerlijk dinertje bij één of ander steak restaurant, konden we genieten van rare mini blokjes kaas, die niet echt heel kazig waren, maar goed.
Al snel besloten we naar de “Horseshoe tavern” te gaan, zodat we ook van het ‘voor programma’ konden genieten. Dit bleek een goede beslissing te zijn, want het was hele toffe muziek van ene Petra Glynt. Glass Animals zelf was ook echt geniaal! Echt super van kunnen genieten. Na het concert hebben we nog even nagepraat met de band en een T-shirt aangeschaft, als souvenir van dit spontane weekend.
Na het concert belandden we in een studenten pub. Er waren allerlei verschillende ruimtes, met verschillende muziek; waardoor het leek alsof je steeds weer in een totaal andere wereld binnen wandelde.
De volgende dag was het plan om een beetje rond te drentelen en nog iets mee te krijgen van TIFF (Toronto International Film Festival). Op den duur werd het rond drentelen meer een gerichte zoektocht naar eten, waarna we al snel in een Thai restaurantje belandde. Het eten was zo ontzettend lekker, dat we besloten om zo snel mogelijk een Thai curry night te organiseren. Stiekem wil ik zo snel mogelijk weer eens naar Toronto, om te kunnen genieten van al het heerlijke eten wat je daar kunt vinden.
Na het eten waggelden we voldaan rond, over de straten van Toronto. Aangezien er veel hoge, grote, indrukwekkende gebouwen in Toronto staan, was ik voornamelijk bezig met omhoog kijken. Daardoor zag ik ook de twee mensen die op een bankje boven op een dak zaten. Ze zwaaiden en ik zwaaide terug. Dit bleek niet vaak voor te komen, want ze waren helemaal verbaasd en enthousiast dat ik hen überhaupt had opgemerkt. Ze riepen of we het naar ons zin hadden, dus riep ik dat Toronto awesome was. Vervolgens riepen ze of we misschien boven wilden komen, om te genieten van het uitzicht. Dit leek ons wel wat. Dus wij de straat oversteken, terwijl we worden nagestaard door andere voetgangers, die getuige waren van de hele ontmoeting. Vijf minuten later bevonden we ons allemaal op het dak en konden we de straat beneden ons zien. Het was geweldig om Toronto te aanschouwen vanuit een ander perspectief. Het meisje en de jongen die ons hadden uitgenodigd waren helemaal enthousiast toen ze hoorden wat voor stelletje multi culties wij met elkaar waren. We mochten wel blijven eten en slapen als we wilden, maar helaas moesten we dit verzoek afslaan, aangezien we al plekjes in de bus hadden gereserveerd. Ze besloten met ons mee te lopen naar de bus terminal en onderweg vertelden ze van alles over wat we zagen. Aangekomen bij de busterminal beloofden we dat we zeker terug zouden komen.
Na een lange bustocht waren we allemaal ontzettend hongerig, dus leek het ons handig om dan ook maar meteen met z’n alle te eten. Na een uitgebreide maaltijd bij Henry thuis, vielen we allemaal bijna om van vermoeidheid. Maar we waren het allemaal over eens, dat het een zeer geslaagd weekendje was geweest. En dan te bedenken dat de zondag nog niet eens was begonnen.
Die zondag zat ik in mijn kamer na te genieten van ons Toronto avontuur, toen Sara mij vroeg of ik misschien mee wilde naar NYC. Ze vertelde mij over de People climate march, en over de bus die vanuit Kingston zou vertrekken. Ze waarschuwde ook dat er nog maar een paar plekken over waren in de bus. Ik besloot meteen actie te ondernemen, aangezien het mij zonde leek om een avontuur als deze over te slaan. Tien minuten later stond vast dat ik zaterdag 20 september naar NYC zou af reizen om daar te demonstreren tegen het vernielen van onze aarde.
Vrijdag avond had ik een druk programma met borrelen, etentje en een feestje van Ignacio (Chileen), omdat het volgens mij “National Chili day” was. Hierdoor werd het best laat en ik moest ’s ochtends om half 4 opstaan, aangezien we nogal vroeg naar NY zouden gaan. Uiteindelijk besloot ik maar gewoon niet te slapen en te wachten tot we in de bus zaten. Ik kon geen eens in slaap komen, met de gedachte dat ik bijna naar NYC zou vertrekken!!!! Ik was zo enthousiast!
Het duurde niet lang of we kwamen aan bij de grens. Een Amerikaanse agent kwam onze paspoorten ophalen, vervolgens moesten Sara, Ellen (een Schots meisje) en ik meekomen, omdat we Europese paspoorten hebben. We werden meegenomen naar een gebouwtje waar allemaal agenten rondliepen, eerlijk gezegd leek het erg veel op een filmset van een Amerikaanse actiefilm. Ze moesten onze vingerafdrukken hebben en een fotootje. Ondertussen zaten ze grappen tegen elkaar te maken en hoorden we allemaal bijnamen voorbij komen, zoals “Mexican sunshine” of “sugar”… Uiteindelijk zaten we weer veilig in de bus, met een mooie, nieuwe Amerikaanse stempel in ons paspoort. Het duurde nog een hele tijd voordat we in NYC aankwamen, maar de busrit was het zeker waard! De bus zette ons af bij een kerk in “White Plains”. Hier zouden we vannacht in de kelder slapen… Ja de kelder van een kerk. Vervolgens gingen we met z’n allen met de trein naar Grand Central. Ik was diep onder de indruk en kon alleen maar denken aan alle films die ik had gezien, die een scene hadden gehad in dit station! En natuurlijk niet te vergeten ‘Gossip Girl’…
Vanaf het station namen we de metro, en uiteindelijk kwamen we aan bij één of andere high school wat het basis centrum bleek te zijn van de People climate march. Allemaal mensen waren druk bezig met het maken van posters en borden.
Ik wist niet zo goed wat wij nu moesten doen, totdat ik hoorde dat er een gratis lunch was… Al etend maakten Sara en ik kennis met twee studenten uit Indiana. We besloten een stuk met hen mee te lopen, totdat zij het lopen beu waren en een metro namen. Wij gingen lopend verder en kwamen uiteindelijk aan bij Central Park. Vervolgens liepen we verder naar Time Square. Het was heerlijk weer en we kwamen allemaal coole mensen tegen, waarmee we korte, random gesprekjes hadden.
Het was wel ontzettend druk, dus we besloten na een tijdje de metro te nemen naar Little Italy en China town, om te ontsnappen van alle mega hoge gebouwen en gele taxi’s.
Toen we weer boven de grond kwamen, roken we allemaal heerlijke Chinese kruiden en konden we de blauwe lucht weer zien, omdat de gebouwen hier toch even een tikkeltje lager waren. Via Chinatown kwamen we in Little Italy. We konden onze ogen niet geloven! Overal lichtjes, muziek, eetkraampjes en mensen. Blijkbaar was het de week van San Genarro. Het was echt super gezellig en overal was muziek. We kozen een restaurantje waar we een tafeltje toegewezen kregen die zo ongeveer op de stoep stond. Hierdoor konden we alle mensen voorbij zien komen en hadden we uitzicht op alle lichtjes in de straat. Na het eten begonnen we onze terugreis naar de kerk in White Plains. Terug in de kelder van de kerk, begonnen we snel onze borden te maken van een reusachtige pizza doos, voordat we in onze slaapzakjes kropen.
De volgende ochtend werd ik wakker, niet wetend waar ik was. Ik lag op een koude vloer in een slaapzak en hoorde allemaal zacht gemompel om me heen. Een seconde later dacht ik “IK BEN IN NYC, WE GAAN DEMONSTREREN”. Ja, het was een hele luide gedachte. Ik sprong op en begon m’n spullen te pakken. Alles wat we niet mee wilden zeulen, konden we in de bus stoppen; dat moest dan wel in vijf minuten gebeuren… Uiteindelijk zaten we weer in de trein naar Grand Central. Ondanks de overvolle trein lukte het Sara en mij om onze kartonnen borden af te maken, aangezien we de vorige avond niet echt ver waren gekomen. Op Grand Central was het niet moeilijk om de juiste metro te vinden en al snel stonden we in het “tweede blok” van de ‘march’. We besloten dicht bij de drummers te blijven, zodat we lekker opgezweept werden door de muziek. Voordat we begonnen te lopen, dansten wij al in het rond! We moesten heel lang wachten voordat we echt begonnen te lopen. Geen wonder bleek achteraf aangezien we daar ongeveer met zo’n vierhonderdduizend mensen stonden te wachten, terwijl er veel minder werden verwacht.
Op den duur kwam de hele optocht dan toch in beweging. Mensen begonnen leuzen te roepen en al snel namen wij deze leuzen over. Zo liepen we voort door de straten. Overal keken mensen uit de ramen van de gigantische flatgebouwen. En vanuit de lucht hielden ze ons in de gaten met een helikopter. Op den duur viel steeds meer geluid weg; het was tijd voor een moment van stilte. Iedereen stond stil en deed zijn handen in de lucht, het was bizar hoe snel de hele massa stilviel. Zo stonden we daar dus met honderd duizenden mensen in stilte, het voelde als iets heel krachtigs. Wat er daarna gebeurde zal me altijd bij blijven, het was één van de meest bizarre momenten die ik ooit heb meegemaakt. Vanuit de verre verte, begonnen mensen helemaal aan het einde van de optocht zoveel mogelijk geluid te maken. En het geluid werd als een wave door de mensen naar voren gedreven. Het was een muur van geluid, die zo snel, zo hard werd! Toen het ons bereikte had ik kippenvel over m’n hele lichaam. En daarna schreeuwde ik zo hard als ik kon! Ik riep, floot, gilde en iedereen deed met me mee. En zo voerden wij ‘het geluid’ ook weer verder. We konden het nog even horen, totdat het langzaam in de verte wegstierf. Maar we wisten dat daar ergens vooraan in de optocht, mensen net zo hard riepen en schreeuwden als wij.
Door deze momenten van stilte en geluid, voelde ik mij zo verbonden met alle mensen om mij heen! Ik realiseerde mij hoe bijzonder het was, dat we hier met zo ontzettend veel mensen stonden. Allemaal mensen die actie willen, die verandering willen, die rechtvaardigheid willen. Ik volg twee vakken hier aan de universiteit, waar we veel discussiëren over milieuvraagstukken. En het is zo frustrerend om te zien hoe de gebieden van inheemse bevolkingen worden verwoest door grote bedrijven, dat men nog steeds door gaat met ‘fracking’ en dat de zee wordt leeg gevist. Als je daar dan in de collegezaal zit en bijvoorbeeld kijkt naar de film “Power: One river, Two nations”; over mega hydro-elektriciteit projecten en de conflicten die daarbij ontstaan. Dan heb je het idee dat het niet uitmaakt wat je doet, omdat die bedrijven en overheden toch alleen maar om geld geven.
Maar op het moment dat ik daar dus stond, met al die mensen en ontdekte dat we met z’n allen zo’n muur van geluid konden creëren. Toen voelde ik mij even niet zo machteloos. Hopelijk heeft het iets teweeg gebracht.
Dit zijn de foto’s:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.847923655240945.1073741842.100000699566012&type=1&l=21e4f16c98
Dit is een toffe website met fracking feitjes:
http://www.dangersoffracking.com/
Hier twee video clipjes, waar mensen de stilte en de ‘geluidswave’ filmden. Het is gewoon heel moeilijk uit te leggen. Deze clipjes geven je misschien een vage impressie, het zal nooit het gevoel geven dat ik had toen ik daar stond:
https://www.youtube.com/watch?v=fnrd_t_sFTM
https://www.youtube.com/watch?v=g_phmQMEXOk
-
24 September 2014 - 21:25
Pap En Mam:
Lieve meid wat weer een fantastisch verslag. Zijn supertrots dat jij meeliep met de climate march!
Dikke omhelzing, knuffels en kus van ons....... -
30 September 2014 - 19:41
Hellen Meerstra:
Hoi Marije, Wat een indrukwekkende belevenissen.
Bedankt dat ik mag meegenieten. Ik wens je nog vele fijne ervaringen toe.
Groetjes van je kleuterjuf
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley